Ο (φιλέλληνας) δημοσιογράφος Πολ Μέισον, γνωστός για τις οικονομικές αναλύσεις του, προτείνει σε άρθρο του στον Guardian, «λύση» για τα Γλυπτά του Παρθενώνος, μία λύση που προσγειώνει το επίμαχο ζήτημα στον 21ο αιώνα.Ο Πολ Μέισον θεωρεί ότι, η δημιουργία ενός νέου τύπου μουσείου, με τη βοήθεια της τεχνολογίας -εικονική πραγματικότητα και 3D εκτύπωση- μπορεί να λύσει το θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνος, υπό την έννοια ότι μπορεί να καταστήσει τη «φυσική θέση» των αρχαίων αριστουργημάτων λιγότερο σημαντική.
Κάνει λόγο για ρέπλικες -αντίγραφα με 3D εκτύπωση- για τους Βρετανούς και τα πρωτότυπα στην Αθήνα.
Το άρθρο ξεκινά με τον δανεισμό του ποτάμιου θεού Ιλισσού στο Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης, το γεγονός δηλαδή, που πυροδότησε εκ νέου το ζήτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνος, αφού επρόκειτο για την πρώτη φορά σε 200 χρόνια, που το Βρετανικό Μουσείο «μετακίνησε» τα Παρθενώνεια Γλυπτά και προχώρησε σε δανεισμό. Στην εισαγωγή του ο Μέισον κάνει ένα «ολιστικό» δημοσιογραφικό πέρασμα από τις σχέσεις Ρωσίας, Ε.Ε., ΗΠΑ, Ελλάδας και τις κυρώσεις για την Ουκρανία μέχρι την αδυναμία των ελλήνων αγροτών να εξάγουν ροδάκινα...
Θέλω να αγγίξω το Γλυπτό
«Θέλω να ξέρω πολλά περισσότερα για τον Ιλισσό απ' όσα αναφέρει η ενημερωτική πινακίδα μπροστά του στο Ερμιτάζ. Θέλω να ξέρω πληροφορίες για τις ικανότητες των ανθρώπων που τον δημιούργησαν. Θέλω να καταλάβω τι λέει το μυϊκό του σύστημα για το ανθρώπινο σώμα και την ψυχή. Επιπλέον, θέλω να αγγίξω το γλυπτό» γράφει ο Μέισον.
«Οι εργάτες του Έλγιν αρχικά ζήτησαν άδεια για να σχεδιάσουν, να μετρήσουν και να φτιάξουν καλούπια για τα αριστουργήματα του Παρθενώνος. Αυτό ήταν σωστό αφού εκείνη την εποχή ήταν ένα ερείπιο. Όμως πέρα από την επιθυμία να μετρήσουν και να καταγράψουν, υποθέτω ότι ήθελαν και να το αγγίξουν, να δημιουργήσουν φυσική επαφή με τον εξιδανικευμένο Ελληνικό κόσμο. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να νιώθουμε άσχημα - κι όμως τα σύγχρονα μουσεία ακόμη και σήμερα, δεν το επιτρέπουν».
Το νέο είδος μουσείου
«Οι διαδραστικοί οδηγοί ακουστικής ξενάγησης και οι ψηφιακές αναπαραστάσεις που χρησιμοποιούνται σε μερικά μουσεία είναι μόνο η αρχή. Είναι πιθανό να επεκτείνουν το ίδιο το μουσείο μέσα σε ένα ψηφιακό χώρο που να ζωντανεύει τις εκθέσεις μέσα από το ίδιο το περιεχόμενο και την πολυπλοκότητά τους. Οι επιμελητές των μουσείων θα πρέπει να σκεφτούν το πρωταρχικό τους υλικό και ως πληροφορία».
Εικονική πραγματικότητα και ψηφιακή αναπαράσταση
Ο Μέισον θεωρεί ότι όλα αυτά είναι εφικτά με τη χρήση συσκευών εικονικής πραγματικότητας και ψηφιακής αναπαράστασης -θα μπορείς να περπατήσεις μέσα στον Παρθενώνα όπως ήταν το 400 π.Χ., ή όταν βρισκόταν στα χέρια των Τούρκων «ή όταν τον βρήκε ερείπιο ο Έλγιν. Αν ξανασκεφτούμε τα μουσεία ως πληροφορίες και αντικείμενα τότε η τοποθεσία των αντικειμένων γίνεται διαπραγματεύσιμη και λιγότερο συναισθηματική ... Αν το κάνουμε αυτό αλλάζουμε τον τρόπο που κατανοούμε το βλέμμα του επισκέπτη ενός μουσείου. Δεν μπορεί τόσο εύκολα να παραμείνει παθητικό και βαρετό. Είναι ο ιμπεριαλισμός και ο σεξισμός αυτά που μπορούν να αμφβισβητηθεί από τις εκθέσεις, και όχι να ενδυναμωθούν από αυτές».
Με 3D εκτύπωση
Eιδική αναφορά κάνει και στην 3D εκτύπωση για την αντιμετώπιση θεμάτων αφής και τοποθεσίας. «Μπορείς να σκανάρεις τον θεό Ιλισσό και να τον τυπώσεις σε κάθε πόλη σε όλο τον κόσμο. Δεν θα είναι το ίδιο με το αυθεντικό, αλλά θα μπορείς να τον αγγίξεις... Και θα μπορούσες να τερματίσεις τη διαμάχη για τα Γλυπτά του Παρθενώνος. Σε έναν αναλογικό κόσμο, πάντα ένιωθα συμπάθεια για τα αιτήματα επιστροφής τους στην Αθήνα κυρίως τώρα που υπάρχει αυτό το υπέροχο μουσείο για να τα στεγάσει».
Πηγή: The TOC, Ανασκαφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου