Πριν από 75 χρόνια, περίπου 90.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν αμέσως όταν το "Μικρό αγόρι" εξεράγει ένα χιλιόμετρο πάνω από τη Χιροσίμα, ενώ άλλοι 50.000 θα πεθάνουν μέχρι το τέλος του έτους. Δύο ημέρες αργότερα, το Ναγκασάκι χτυπήθηκε από τον «Χονδρό Άνδρα», σκοτώνοντας περίπου 80.000 ανθρώπους. Είχε γίνει πράξη η απειλή των Συμμάχων, κατά τη Διάσκεψη του Πότσνταμ, για «άμεση και απόλυτη καταστροφή».
Μόλις τέσσερις μήνες στην προεδρία του, ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν έλαβε μια από τις πιο σημαντικές αποφάσεις στην ανθρώπινη ιστορία. Επέλεξε να σταματήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο που μαινόταν για έξι χρόνια με ποτάμια αίματος και εκατομμύρια νεκρούς.
Εδώ είναι πέντε λόγοι για τους οποίους έλαβε τη σωστή απόφαση.
1. Η αυτοκρατορική Ιαπωνία ήταν ακραία φανατική και βάρβαρη.
Η αυτοκρατορική Ιαπωνία ήταν μια στρατιωτική και δικτατορική θεοκρατία της οποίας οι στρατηγοί έδειχναν απόλυτη περιφρόνηση για τους εχθρούς της όπως επίσης και για τις ζωές των Ιαπώνων. Στη ρίζα του φανατισμού αυτού βρισκόταν ο Αυτοκράτορας Χιροχίτο, η "ουράνια φιγούρα" για την οποία οι λαϊκοί μάζες έπρεπε να λατρεύουν και ακόμη και να πεθαίνουν. Οι αληθινοί κυβερνήτες της Ιαπωνίας, ωστόσο, ήταν οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας.
Με την επιθυμία για περισσότερους φυσικούς πόρους και το δικό τους "ζωτικό χώρο", οι Ιάπωνες κατέκτησαν και αποίκησαν τη Μαντζουρία, βορειοανατολικά της Κίνας το 1931. Το 1937, η κινεζική αντίσταση οδήγησε στον Δεύτερο Σινο-Ιαπωνικό πόλεμο, ξεκινώντας μια εκστρατεία με αμέτρητες ιαπωνικές φρικαλεότητες.
Οι πιο φημισμένες από αυτές σημειώθηκαν στην τότε πρωτεύουσα της Κίνας Nanking στις 13 Δεκεμβρίου 1937. Σε μια φρικτή πράξη γενοκτονίας, οι Ιάπωνες δολοφόνησαν 300.000 ανθρώπους και βίασαν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες σε μια περίοδο έξι εβδομάδων.
Υπάρχουν δεκάδες μαρτυρίες και φωτογραφίες αυτόπτων μαρτύρων που αποκαλύπτουν τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες της σφαγής. Δύο επιζώντες ανέφεραν ότι χιλιάδες παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι δέθηκαν με σύρμα ή σχοινί, οδηγήθηκαν ανάμεσα σε τέσσερις κολώνες και στη συνέχεια τους εκτέλεσαν από «περίπου είκοσι» πολυβόλα. Μόλις τα πτώματα «είχαν συσσωρευτεί σαν βουνά», οι Ιάπωνες έριξαν κηροζίνη και τα έκαψαν. Κανείς δεν ήταν ασφαλής από τις ιαπωνικές ξιφολόγχες, ούτε καν τα βρέφη, μερικά από τα οποία είχαν θανατωθεί με βαριοπούλες.
Τα βάσανα που υπέστησαν οι γυναίκες της Νανκίνγκ θα αφήσουν πολλούς αναγνώστες άφωνους. Ένας Κινέζος μάγειρας, σε μαρτυρία του, ανέφερε ότι είδε δεκάδες πτώματα γυναικών, η πλειονότητα των οποίων «με ανοιγμένη κοιλιά και τα έντερά τους απλωμένα έξω». Μερικές από τις γυναίκες ήταν έγκυες, «νεκρές μαζί με τα έμβρυά τους και καλυμμένες με αίμα», ενώ τα στήθη τους είχαν κοπεί με ξιφολόγχες.
1300 μίλια στα βορειοανατολικά της Νανκίνγκ, ήταν το «Τμήμα Πρόληψης και Καθαρισμού Νερού του Στρατού της Kwantung», γνωστότερο ως Μονάδα 731.
Αυτή η εγκατάσταση φιλοξένησε μια σειρά θανατηφόρων ανθρώπινων πειραμάτων, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων χειρουργιών χωρίς αναισθησία. Πριν οι χειρουργοί ανοίξουν αδίστακτα τα θύματά τους, τα είχαν μολύνει με διάφορες ασθένειες, οι οποίες κυμαίνονταν από τη βουβωνική πανώλη και τον άνθρακα έως τη σύφιλη και τη χολέρα. Ως μέρος της έρευνας για τη γάγγραινα, σε ορισμένα θύματα είχαν καταψύξει τα άκρα και στη συνέχεια τα ξεπάγωναν, με τα θύματα φυσικά να έχουν τις αισθήσεις τους.
Πολλά πειράματα ήταν βεβαίως και στρατιωτικής υφής. Πολλοί άνθρωποι θα εκτεθούν στις επιδράσεις των χειροβομβίδων, των πυροβόλων και διαφόρων χημικών όπλων, τα τελευταία από τα οποία χρησιμοποιούσαν οι Ιάπωνες αφειδώς κατά των Κινέζων.
Με παρόμοιο τρόπο όπως με το ανήθικο πρόγραμμα Operation Ranch Hand των Αμερικανών κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, τα ιαπωνικά αεροσκάφη πετώντας σε χαμηλό ύψος, "βομβάρδισαν" με μολυσμένους ψύλλους τις πόλεις Ningbo και Changde, σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους.
Αυτή η μορφή πολέμου παραβίαζε το πρωτόκολλο της Γενεύης, το οποίο απαγόρευσε επίσημα τη χρήση «ασφυξίας, δηλητηριωδών ή άλλων αερίων και βακτηριολογικών μεθόδων πολέμου» στις 8 Φεβρουαρίου 1928.
Υπάρχει πολύ λίγος χώρος εδώ για να αναφέρουμε πλήρως τις εγκληματικές πράξεις της Αυτοκρατορικής Ιαπωνίας, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν από τις πιο φρικαλέες και ανήθικες δυνάμεις που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Οι ατομικές βόμβες τους εμπόδισαν να διαπράξουν περαιτέρω εγκλήματα/ Πολλοί λένε ότι αυτό ήταν μια δικαίωση.
2. Η αυτοκρατορική Ιαπωνία ήταν εντελώς αντίθετη στην παράδοση και περιφρονούσε μέχρι θανάτου εκείνους που παραδίδονταν.
Παρά τις καταστροφικές απώλειες - όπως όταν η αεροπορική τους δύναμη μειώθηκε από 430 αεροπλάνα σε περίπου 100 κατά τη διάρκεια της "Great Marianas Turkey Shoot", το από αιώνων ιαπωνικό ήθος ήθελε την αυτοκτονία, ιδιαίτερα αυτήν που σκότωνε και άλλους, να είναι απείρως ευγενέστερη από το να κυματίζει μια λευκή σημαία.
Τα συγκλονιστικά χαμηλά στατιστικά στοιχεία για παράδοση Ιαπώνων στρατιωτών, ήταν κοινά σε όλο το Θέατρο του Πολέμου στο Ειρηνικό. Κατά τη διάρκεια της αιματηρής μάχης της Tarawa, μόνο 17 από τα 3000 ιαπωνικά στρατεύματα παραδόθηκαν. Στη Saipan, η συντριπτική πλειοψηφία των 30.000 στρατιωτών πέθανε. 22.000 πολίτες πέθαναν επίσης στην πόλη, που ήταν πάνω από τα δύο τρίτα του πληθυσμού.
Η ιαπωνική περιφρόνηση για παράδοση, ανάγκασε τις Συμμαχικές δυνάμεις να υποβληθούν σε τρομακτική σκληρότητα. Οι ιστορίες παρατεταμένης βαρβαρότητας στους σιδηροδρόμους της Βιρμανίας είναι γνωστές. Τουλάχιστον 16.000 στρατιώτες των Συμμάχων και ένας ανυπολόγιστος αριθμός Βιρμανών και Μαλαισιανών εργατών πέθαναν, κυρίως από μια σειρά τρομερών ασθενειών.
Υπάρχουν πολλές, λιγότερο γνωστές ιστορίες, για τα σοκαριστικά και σαδιστικά παιχνίδια που έπαιζαν οι Ιάπωνες σε στρατιώτες και πολίτες. Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, οι Ιάπωνες είχαν μια προτίμηση στις ξιφολόγχες. Ο Robert O'Brien, ένας ναύτης από τη Νέα Υόρκη στο USS Penguin, γνώρισε την προτίμησή τους αυτή από πρώτο χέρι.
Όταν το Γκουάμ έπεσε στις 10 Δεκεμβρίου του1941, ο O'Brien και οι σύντροφοί του αναγκάστηκαν να περάσουν ανάμεσα από Ιάπωνες στρατιώτες, οι οποίοι τους έκοβαν και τους χτυπούσαν με τις ξιφολόγχες και τα όπλα τους. Ο O'Brien επέζησε από αυτό το άρρωστο παιχνίδι, αλλά ο θάνατος ήταν παντού γύρω του, συμπεριλαμβανομένου ενός άνδρα ακριβώς πίσω του. Ένας άλλος αιμορραγούσε από μια βαθιά πληγή στην πλάτη του, ενώ ένας άλλος πυροβολήθηκε και στους δύο αστραγάλους του και μετά τρυπήθηκε μέχρι θανάτου από τις ξιφολόγχες των Ιαπώνων.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 25 Οκτωβρίου 1944, οι Ιάπωνες θα χρησιμοποιούσαν την πιο απεγνωσμένη γραμμή άμυνας τους - τους πιλότους kamikaze. Από τους 3860 πιλότους kamikaze που πέθαναν, μόνο το 19% πέτυχε τους στόχους τους. Οι μάταιοι θάνατοι τους γίνονται έμβλημα της φανατικής Ιαπωνικής αντίστασης.
Η πιο ειδεχθής περίπτωση, ωστόσο, της πεισματικής άρνησης της Ιαπωνίας να παραδοθεί ήταν η χρήση του mokusatsu από τον Ιάπωνα πρωθυπουργό. Αυτό σημαίνει «μην προσέχετε» ή «μεταχειρίζεστε με σιωπηλή περιφρόνηση», το mokusatsu ήταν η απάντηση του Kantaro Suzuki στο αίτημα των Ηνωμένων Πολιτειών για παράδοση άνευ όρων στη Διάσκεψη του Πότσνταμ. Η Διακήρυξη ανέφερε ότι εάν δεν τηρηθούν οι όροι των Συμμάχων, η Ιαπωνία θα αντιμετωπίσει «άμεση και απόλυτη καταστροφή».
Η ακρίβεια της μετάφρασης πάντως είναι ένα σημείο διαμάχης, καθώς το mokusatsu δεν σημαίνει πάντα «μεταχείριση με σιωπηλή περιφρόνηση». Ωστόσο, ο Suzuki δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί την πρόταση, να διαπραγματευτεί με τους εχθρούς του και να σωθεί ο ίδιος και η Ιαπωνία.. Η χώρα του είχε βιάσει, λεηλατήσει και προκαλέσει το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Όταν απειλήθηκε με «άμεση και απόλυτη καταστροφή», η λακωνική του απάντηση υποδήλωνε ότι δεν έλαβε καθόλου σοβαρά υπόψη τις απειλές των Συμμάχων και ίσως θεώρησε ότι ήταν αδύνατη και πολύ δαπανηρότερη μια εισβολή στην ηπειρωτική χώρα.
Η παράδοση δεν επιτεύχθηκε ακόμη και μετά την καταστροφή της Χιροσίμα. Μόνο μετά από την έκρηξη της 21 κιλοτονών ατομική βόμβα στο Ναγκασάκι, οι Ιάπωνες τελικά συνθηκολόγησαν.
Στις 15 Αυγούστου 1945, ο Χιροχίτο απευθύνθηκε στο λαό του για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του, ζητώντας του να «υπομείνουν το ανυπόφορο και να αντέξουν το αφόρητο» και δήλωσε ότι ο πόλεμος είχε γυρίσει «όχι απαραίτητα υπέρ της Ιαπωνίας». Χωρίς την βοήθεια των ατομικών βομβών, οι Αμερικανοί πιθανότατα θα είχαν αναγκαστεί να εκτελέσουν την Επιχείρηση Downfall.
3. Η επιχείρηση Downfall, η προτεινόμενη εισβολή στην Ιαπωνία, θα είχε ως αποτέλεσμα περισσότερα θύματα και από τις δύο πλευρές.
Συγκρινόμενη με την Επιχείρηση Olympic, την εισβολή στο Kyushu (νότιο νησί) και την Επιχείρηση Coronet, την εισβολή στο Honshu (κύριο νησί), η επιχείρηση Downfall φάνταζε μια πολύ τρομακτική αποστολή.
Θα ήταν μια εκστρατεία τρομερής βίας, που θα συγκρινόταν με τις Μάχες στην Χονσού και της Κιούσου και θα μπορούσε να ήταν ένα άλλο Στάλινγκραντ. Η Ιαπωνία υπερασπίστηκε μικροσκοπικά νησιά του Ειρηνικού, όπως το Peleliu και το Iwo Jima με μεγάλη αγριότητα και φανατισμό. Η άμυνα της ηπειρωτικής Ιαπωνίας θα ήταν σίγουρα πολύ πιο άγρια και θα έφτανε μέχρι τέλους.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία, θα είχε γίνει σημαντικά χειρότερος. Οι Σύμμαχοι είχαν εκτιμήσει ότι θα είχαν πάνω από ένα εκατομμύριο θύματα από την πλευρά τους, ενώ από τους Ιάπωνες μπορεί να ήταν και δεκάδες εκατομμύρια στρατιώτες και άμαχοι.
Το πώς θα συμπεριφερόταν οι πολίτες μόνο υποθέσεις μπορεί να κάνει κάποιος. Μια εξέγερση κατά του Αυτοκράτορα ήταν πάντα μια πιθανότητα, αλλά ο κόσμος δεν γνώριζε τις καταστροφικές ήττες της Ιαπωνίας στον Ειρηνικό και η πίστη προς τον Χιροχίτο ήταν απόλυτη.
Συγκρίνετε λοιπόν τις εκτιμήσεις των πολλών εκατομμυρίων θανάτων της Επιχείρησης Downfall με τους θανάτους των 250.000 με 300.000 Ιαπώνων, με το "Πρόγραμμα Μανχάταν" να μοιάζει σχεδόν με μια ανθρωπιστική ενέργεια. Αυτή η σημαντική διαφορά από μόνη της είναι μια ισχυρή δικαιολογία για τη χρήση των βομβών από τους Αμερικανούς.
4. Σταμάτησε την επιρροή των Σοβιετικών και τη δημιουργία μιας άλλης Βορείου Κορέας.
Οι βόμβες επιτάχυναν την άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας, επιτρέποντας στους Αμερικανούς να εκτελέσουν τις σημαντικές αλτρουιστικές προσπάθειές τους με τους δικούς τους όρους. Ενώ το Σχέδιο Μάρσαλ εισήγαγε 13 δισεκατομμύρια δολάρια (120 δισεκατομμύρια δολάρια σήμερα) στην Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέλαβαν την Ιαπωνία και ίδρυσαν την Ανώτατη Διοίκηση των Συμμαχικών Δυνάμεων (SCAP) με την πρόθεση να δημιουργήσουν μια ευημερούσα δημοκρατία και έναν βασικό σύμμαχο τους στην Ασία.
Με επικεφαλής τον Στρατηγό Ντάγκλας Μακάρθουρ, η SCAP άνοιξε το δρόμο προς τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς, προώθησε τα δικαιώματα των γυναικών και απαγόρευσε σε πρώην στρατιωτικούς αξιωματούχους να βρευούν στη νέα κυβέρνηση. Βασικά, ο MacArthur είχε τον ρεαλισμό να επιτρέψει στον αυτοκράτορα Χιροχίτο να παραμείνει στην θέση του, μειώνοντας όμως την ισχύ του θεσμού σε καθαρά τελετουργικό ρόλο. Οι συνέπειες της απομάκρυνσης μιας τέτοιας αγαπημένης φιγούρας θα είχε πιθανότατα αρνητικές επιπτώσεις στο ηθικό των Ιαπώνων, πυροδοτώντας μια σειρά αντιδράσεων κατά των Αμερικανών. Όταν ο Χιροχίτο πέθανε το 1989, η Ιαπωνία είχε γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο.
Τώρα φανταστείτε εάν η εμπλοκή της Σοβιετικής Ένωσης για το μέλλον της Ιαπωνίας είχε κάτι περισσότερο από έναν «συμβουλευτικό ρόλο», φανταστείτε αν είχαν την ίδια επιρροή με την Κορέα. Η Σοβιετική Ένωση είχε εισβάλει στην Ιαπωνική Μαντζουρία στις 9 Αυγούστου 1945, νικώντας τους γρήγορα και κατέλαβε την χερσόνησο της Κορέας. Όπως συμφωνήθηκε στο Πότσνταμ, οι Σοβιετικοί κράτησαν την Βόρειο Κορέα και, στις 8 Σεπτεμβρίου, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέλαβαν τη Νότιο Κορέα, ενώ η διαχωριστική γραμμή ήταν κατά μήκος του 38ου παραλλήλου.
Στις 24 Ιουλίου 1948, ο υποστηρικτής των ΗΠΑ Syngman Rhee έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Νοτίου Κορέας. Αν και κυβέρνησε με αυταρχισμό, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ηγέτη - επιλογής της Σοβιετικής Ένωσης - τον άθλιο Kim Il-Sung. Από τότε, η Βόρειος Κορέα βρίσκεται υπό την κυριαρχία της δυναστείας των Kim, υποφέροντας από φτώχεια, διεθνή απομόνωση, τις χειρότερες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο και έναν λιμό που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους.
Αντί του πλούσιου, ειρηνικού έθνους που γνωρίζουμε σήμερα, η ισχυρή σοβιετική επιρροή θα μπορούσε να κάνει την Ιαπωνία, ένα σταλινικό, οπισθοδρομικό τσίρκο καταπίεσης σαν την Πιονγκγιάνγκ. Θα μπορούσαμε να βλέπαμε μια άλλη Ανατολική Γερμανία, ή ίσως ακόμη και μια άλλη κρίση πυραύλων στην Κούβα. Αποδεικνύεται έτσι ότι η καταστροφική αρχικά αλλά προφανώς αποφασιστική δράση της Αμερικής βοήθησε να καθιερωθεί η Ιαπωνία ως η πρώτη οικονομία στην Ασία, επηρεάζοντας τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη Νότιο Κορέα, το Χονγκ Κονγκ, τη Σιγκαπούρη και την Ταϊβάν, οι οποίες είναι όλες φάροι ευημερίας και ανάπτυξης στην Ασία.
5. Οι ατομικές βόμβες δεν ήταν τόσο καταστροφικές όπως πολλοί πιστεύουν - οι συμβατικές βομβιστικές επιθέσεις ήταν εξίσου καταστροφικές.
Πράγματι, η χρήση των ατομικών όπλων από την Αμερική άλλαξε αμετάκλητα τον πόλεμο. Τα αποτελέσματα των εκρήξεων ήταν φρικτά. Ανθρωποι έχαναν το δέρμα τους, παραμορφώνονταν και αιμορραγούσαν από την ραδιενέργεια. Ο θάνατος πολλές φορές ήταν η λύτρωση τους.
Παρ 'όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη διαβολική αποτελεσματικότητα του συμβατικού εξοπλισμού των Συμμάχων. Οι βομβαρδισμοί με εμπρηστικές βόμβες σκότωσαν πολύ περισσότερους ανθρώπους από το Little Boy και το Fat Man. Η χαμηλότερη εκτίμηση για τους συμβατικούς βομβαρδισμούς είναι στους 241.000 θανάτους, ίδια περίπου με τον εκτιμώμενο αριθμό θανάτων των ατομικών βομβών. Η υψηλότερη εκτίμηση όμως ανεβάζει τους νεκρούς στους 900.000.
Το αποκορύφωμα αυτής της φρικτής καταστροφής ήταν η αποστολή Operation Meetinghouse πάνω από το Τόκιο στις 9 Μαρτίου 1945. 2000 τόνοι εμπρηστικών βομβών ρίχθηκαν στην πόλη, καταστρέφοντας 16 τετραγωνικά μίλια και σκοτώνοντας περίπου 100.000 ανθρώπους. Οι τεράστιες πυρκαγιές κατέστρεψαν την πόλη, δημιουργώντας μια ερυθρή ομίχλη με τόσο άσχημη μυρωδιά που οι πιλότοι έπρεπε να φορούν μάσκες οξυγόνου για να μην κάνουν εμετό. Μια έρευνα των ΗΠΑ διαπίστωσε ότι η επίθεση των 300 B-29 βομβαρδιστικών "Υπερ φρουρίων", ήταν η πιο φονική στην ιστορία, αφού σκότωσε περισσότερους ανθρώπους από κάθε άλλη επίθεση. Ένα εκπληκτικό συμπέρασμα, πράγματι.
Αντίστοιχες επιθέσεις έγιναν σε πολλές πόλεις της Ιαπωνίας, που όμως επισκιάστηκαν στη συνείδηση του κοινού νου από τις ατομικές επιθέσεις στην Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, οι οποίες τελικά ήταν απλώς η επέκταση της εξίσου καταστροφικής εκστρατείας των Συμμάχων για την παράδοση των Ιαπώνων.
Επιμέλεια και απόδοση: Ηλίας Σιατούνης
Το άρθρο είναι του Jack Hawkins για το War History Online
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου